Voor u ‘gezien’.
Onze reis die wij (mijn vrouw en ik) in oktober 2013 naar Palestina / Israël hebben gemaakt, had als leidend motief ‘Come and See’: Kom naar ons toe en zie wat er gebeurt, én trek je eigen gevolgtrekkingen daaruit.
Het is niet de bedoeling om mensen (internationale bezoekers) te bewegen een bepaalde zijde te kiezen in het conflict in ‘Het Beloofde Land’ (tussen de Palestijnen en de Israëli’s). Juist niet! Zo vindt Elias Chacour, Palestijn en aartsbisschop van de Melkitische (Grieks Katholieke) kerk in Israël. Tijdens onze ontmoeting met hem zei hij het zo: “Blijf vrienden met het Joodse volk, maar aarzel niet om met de Palestijnen te sympathiseren, en wordt geen partij (kies niet voor een bepaalde zijde).” Indrukwekkend was deze ontmoeting, maar ook vele andere ontmoetingen in de Palestijnse gebieden van het beloofde land. Het heeft een onuitwisbare indruk op ons achter gelaten. Eigenlijk is ‘indrukwekkend’ nog zacht uitgedrukt: we waren verbijsterd! Alles overziende zou je gemakkelijk tot de conclusie kunnen komen: dat komt nooit goed! Er is geen beginnen aan om dit conflict tot een goede einde te krijgen. Toch zijn er heel krachtige persoonlijkheden zoals Elias Chacour die niet opgeven om er op een geweldloze manier een uitweg in te vinden. En wát een krachtige mensen hebben wij ontmoet! Wat een mentale grootheden! Maar we hebben ook gewone mensen, zoals u en ik, ontmoet: Palestijnen die hun dagelijkse leven proberen vorm te geven en die de eindjes aan elkaar moeten knopen om verder te kunnen. Die op allerlei manieren worden gefrustreerd door onderdrukking en willekeur, maar toch trachten het vuurtje van geweldloos verzet door te geven en het vol te houden. Die zich niet laten overhalen tot het vijand-denken (zoals zo veel Israëli’s toch wel doen). Dat is gezien de situaties een bijna onmogelijke opdracht, en toch geven ze daar vorm aan. Maar aan fatalisme, maar ook fanatisme hebben de Palestijnen, maar ook de Israëli’s niets.
Zo hebben wij ook Palestijnse vrouwen in Bethlehem ontmoet, die het niet willen opgeven. Zij hebben zich verenigd in vrouwen van het Sumud Story House. Velen van hen zijn christen, slechts enkelen moslim. Dat is voor velen van ons ook nieuw: Palestijnse christenen. Zij hebben het erg moeilijk en hebben onze support hard nodig. Sumud betekent standvastigheid, volhouden. Deze vrouwen willen weerwoord geven aan de apathie en de uitzichtloosheid. Zij spreken elkaar moed in en vertellen aan andere mensen (zoals wij) over hun leefomstandigheden. Bij één van deze vrouwen (Claire Anastas) hebben wij enkele dagen gelogeerd. Wat een verhaal! De muur (nog veel hoger dan ooit de Berlijnse muur was) aan drie kanten om haar huis en winkel geplaatst. Het gezin kan geen kant meer op. De kinderen willen liefst emigreren (eigenlijk de bedoeling van de Israëlische overheid). Maar toch wil Claire het volhouden (Sumud). Ondanks dat haar winkeltje tot mislukken gedoemd is, start ze toch nog een webwinkel. U hoort of merkt er nog wel meer van! Let u maar op.
Dat deze vrouwen van het Sumud Story House kunnen zingen, hebben wij geweten! Bij ons bezoek hebben zij ons toegezongen. De rillingen liepen over mijn rug. Wat een passie, wat een betrokkenheid! Hun monden zijn hun ‘wapens’, waarmee ze zich uit hun uitzichtloosheid zingen, waarmee ze zichzelf uit de vergetelheid praten en internationals opmerkzaam maken op hun benarde situatie. Zo hebben ze onlangs een DVD gemaakt waarop zij de geboorte van Jezus verfilmd hebben. Ze doen dat aan de hand van liederen die zij zingen over het kerstverhaal. Ze plaatsen het geheel wel in hun eigentijdse omgeving: ‘The Birth of Jesus between the walls’ (de geboorte van Jezus tussen de muren). De Israëlische muur is op allerlei manieren pregnant aanwezig in de film. Jezus wordt in een bedoeïenen tent tegen de muur geboren. Het Sumud-koor zingt de sterren van de hemel. Ze zingen wel niet als engeltjes, want het zijn geen professionals en zij hebben niet allen zacht gevoosde stemmetjes, maar de boodschap is duidelijk. Opnieuw wordt Jezus geboren en is er voor Hem geen plaats. Dit prille begin wordt door velen niet onderkend. De film start met een verhaal dat op één van de (permanente) posters aan de ‘Scheidings-muur’ is bevestigd door de vrijwilligers van het Sumud Story house. In dit verhaal vertelt een christelijke Palestijnse vrouw over de gevolgen die de plaatsing van de muur voor haar heeft: “ze kan niet meer naar haar kerk. Zij kan ook niet meer haar vrienden bezoeken. Zij voelt zich een stervende vrouw.” Toch blijven de vrouwen in de film, maar ook in de werkelijkheid, niet bij deze uitzichtloosheid hangen. Zij staan op en spreken en zingen elkaar moed in. In de film komen de posters en hun dagelijkse verhalen elke keer weer aan de orde. Zij zijn voor de vrouwen het nieuwe begin, tegen de onderdrukking en vertwijfeling in. Evenals Jezus geboorte een belofte inhoudt, zo is hun ‘sumud’ een pril begin een belofte aan het nu nog verscheurde Nieuwe Beloofde Land.
HvdW
Fase 1
Fase 2
Fase 3
Fase 4
Fase 5
UITEINDELIJK RESULTAAT
dit schilderij met nog een landschap verschijnen nog in definitieve vorm